Pendragon

Jest rok 1978. W małej miejscowości Stroud, w angielskim hrabstwie Gloucestershire, gitarzysta Nick Barrett właśnie zapragnął założyć nowy zespół muzyczny. Mając w duszy muzykę zespołów art-rockowych, oraz będąc zapatrzonym w gitarowe popisy Davida Gilmoura, rozgląda się za muzykami, którzy chcieliby go wspomóc. Wkrótce do Nicka dołączają: Julian Baker (gitara elektryczna, wokal), Nigel Harris (perkusja) oraz Stan Cox (gitara basowa). Ambitni, młodzi muzycy szybko starają się dążyć do stworzenia materiału, który mogliby grać na żywo. Nazywają siebie jako Zeus Pendragon, ale dość szybko okazuje się, że długa nazwa jest wyjątkowo niepraktyczna. Staje się to w momencie, gdy członkowie zespołu chcą wykonać koszulki t-shirt z logo zespołu. Pierwszy człon nazwy – Zeus, zostaje więc bezpowrotnie usunięty. Pendragon po mału zaczyna tworzyć swój własny repertuar, a wkrótce również nieśmiało koncertować po hrabstwie, z czasem zdobywając nawet popularność w okolicznych klubach. Czasy były ciężkie, dla muzyki wzorowanej na progresywnych dinozaurach, więc nie wszystkim się podobał mały rozgłos, co oczywiście było powodem wielu przetasowań w składzie zespołu. Dość powiedzieć, że w 1981 roku zespół grał w zgoła odmiennym personaljum, na które składali się: Nick Barrett (git, voc), John Barnfield (key), Peter Gee (bass) oraz Nigel Harris (perk). Ten skład dość szybko się scementował i był to bardzo twórczy okres zespołu. Taki obrót sprawy, zaowocował faktem dostrzeżenia zespołu przez Grega Linesa, który wkrótce stał się menadżerem zespołu, a przez swoje dość bogate kontakty, załatwiał muzykom kolejne koncerty. Działo się to w czasach, gdy na rockowym firmanencie ostro parł do przodu Marillion.

Muzykom Pendragon udało się zagrać kilka support’ów przed koncertami tego zespołu, co w przyszłości stało się wręcz regułą. Dzięki takiemu obrotowi sprawy Pendragon stawał się bardzo popularny, wypracowując swój własny styl. Ogromnym sukcesem był występ na festiwalu w Reading, gdzie zespół stanął oko w oko z 30-tysięczną publicznością i rozgrzał ją do czerwoności! Kolejne przetasowania personalne na miejscu klawiszowca (miejsce barnfielda zajął Rik Carter), nie rozbiły zespołu, dla którego nagranie mini-albumu załatwił John Arnison – legendarny menadżer Marillion. Mini-krążek „Fly High Fall Far” ukazał się w 1984 roku, będąc zapowiedzią pierwszego albumu zespołu „The Jewel”. Grupa w tym czasie miała już oddaną rzeszę fanów, która licznie gromadziła się na koncertach. W rok później ukazał się wspomniany album, który rozszedł się dość szybko wśród słuchaczy i spowodował… rozpad zespołu. Brak świetlanych wizji na przyszłość, zniechęcił Harrisa i Cartera do dalszego udziału w projekcie. Barrett i Gee stanęli więc pod ścianą. Dzięki pomocy muzyka sesyjnego – Jamesa Colaha (klawisze), oraz nowego perkusisty Fudge Smitha, udało się zakończyć małą trasę koncertową dokumentującą debiutancki album. Materiał z tej trasy, posłużył później na pierwszym koncertowym albumie „9:15 Live”, a zespół zagrał pierwszy koncert poza Anglią – w holenderskim Utrechcie. Ciągłe przepychanki z wytwórniami, zaowocowały założeniem przez trzech członków Pendragon, własnej firmy Toff Records – pod której szyldem mieli teraz wydawać swoją muzykę. W tym czasie Nick odnalazł swojego starego przyjaciela z dzieciństwa – Clive Nolana. Okazało się, że stary kumpel gra świetnie na instrumentach klawiszowych, i Nick miał już brakujące ogniwo do Pendragon. Lepiej trafić nie mógł, bo okazało się, że Nolan szybko stał się dobrym duchem zespołu, oraz nadwornym współkompozytorem utworów. W takich to okolicznościach nagrany został album - „Kowtow” (słowo to oznacza stary chiński rytuał nakazujący wykonać trzy pokłony przed swym mistrzem). Pokłonów do mistrzów gatunku jest więc mnóstwo w muzyce Pendragon, ale są to tylko skojarzenia bo zespół zaczyna mieć swój własny styl i stałe miejsce w art-rockowym świecie. Teraz już wszystko idzie świetnie. W 1990 roku na świat przychodzi trzeci album studyjny zespołu – „The World”. Płyta robi furorę wśród nie tylko fanów, ale i znawców i krytyków gatunku. Słychać postęp techniczy. Do muzyki wkrada się kolejny charakterystyczny element – przepiękny, urzekający baśniowy klimat. Podkreśla go również grafik – Simon Williams – który, od teraz, na stałe będzie tworzył przepiękne okładki do wydawnictw zespołu. Grafiki te znakomicie będą podkreślać klimat muzyki. Nadchodzą grube czasy dla Pendragon. Kolejna trasa koncertowa została przypieczętowana następnym wydawnictwem zespołu. Był nim koncertowy „The Very, Very Bootleg”, wydany specjalnie dla licznego fan-clubu zespołu. W 1992 roku muzycy rejestrują kolejny materiał na płytę długogrającą – „The Window Of Life”. Do bajkowej muzyki, wkrada się troszkę mroku, który dodaje smaczku rozbudowanym kompozycjom. Zespół rusza w najdłuższą jak dodtąd trasę koncertową, pieczętując ją kolejnym wydawnictwem koncertowym - „Utrecht…The Final Frontier”. Na następne dzieło studyjne, muzycy nie karzą nam długo czekać. W 1996 roku, na świat przychodzi kolejny piękny album studyjny – „The Masquerade Overture”. Tym razem Clive Nolan zaskakuje słuchaczy dawką symfonii, wyczarowaną ze swych klawiszy, a Nick Barrett oddaje hołd swemu mistrzowi D. Gilmourowi – sam grając jak wirtuoz. Płyta zbiera bardzo pochlebne recenzje i rozchodzi się w dużym nakładzie. W rok później zespół odwiedza także i Polskę, czego efektem jest kolejna płyta koncertowa – „Live In Krakow”. Następne cztery lata zespół milczy. Po części spowodowane jest to względami osobistymi Nicka, a po cześci faktem pracy Clive’a z jego drugim projektem – Areną. Wreszcie w 2001 roku piękny świat Pendragon wraca do nas na płycie „Not Of This World”. Album znów zbiera pozytywne recenzje. W tym czasie wychodzi także sporo reedycji poprzednich wydawnictw, oraz nie publikowanych dotąd materiałów. Trzeba przyznać, że mangament zespołu pracuje znakomicie. W 2002 roku, zespół nagrywa dość oryginalny materiał. Coś, czego dotąd nie zrobił. Jest nim koncertowe wydawnictwo, z muzyką akustyczną – „Acoustically Challenged”, nagrane w studio naszej radiowej „Trójki”! Minęły kolejne trzy lata, a zespół wydał następny album studyjny. Płyta „Believe” zaskoczyła tym razem nowoczesnym brzmieniem. Instrumenty muzyków jednak, poraz kolejny grały tak jak przyzwyczaiły do tego fanów. Po nagraniu płyty, swe odejście z zespołu zapowiedział perkusista Fudge Smith. Grał w zespole nieprzerwalnie od wielu lat i na zawsze wpisał się w historię grupy. Jego miejsce zajął młody Joe Crabtree. Z nowym perkusistą w składzie, zespół ruszył w trasę koncertową, zapisaną później na wydawnictwie dvd – „And Now Everybody to the Stage”. Obecnie nastąpiła kolejna zmiana na stanowisku perkusisty. Został nim Scott Higham. Pod koniec 2008 roku, w nowym składzie zespół wydał płytę "Pure". Zaskakujący nieco przebudowanym brzmieniem album, zebrał bardzo dobre recenzje. Zespół ruszył w trasę koncertową. W Polsce zagrał min. koncert w Teatrze Śląskim im. St. Wyspiańskiego w Katowicach, który został zarejestrowany przez kamery telewizyjne, a cały materiał posłużył do wydania kolejnego wydawnictwa DVD zespołu, zatytułowanego "Concerto Maximo".

"Jester"

Fotorelację z koncertu Pendragon (Kuźnia, 14.04.2011 r.) znajdziecie w Biuletynie podProgowym, numer: maj/2011.